Master of the Flying Guillotine (1975)

Du bi quan wang da po xue di zi

Režija: Wang Yu

Koreografija: Lau Kar Laung

Uloge: Wang Yu, Kam Kong

Giljotine su zbog načina na koji funkcionišu, vizuelnog izgleda, uopšte šok efekta nakon njihovog dejstva, tj. dekapitacije, postale jedno od omiljenih oružja fanova kung fu filma. 

Iako su se razne verzije sprava, koje su više ili manje ličile na giljotinu, mogle vidjeti u ranijim hongkonškim borilačkim filmovima, giljotina se prvi put kao takva pojavljuje u filmu The Flying Guillotine (1975), u režiji Ho Meng Hua. U ovoj Shaw Brothers produkciji Imperator Qinga ovlašćuje glavnog oficira Ku Fenga da napravi oružje koje će biti najefikasnije u likvidaciji Ming pobunjenika. Feng pravi giljotinu i obučava grupu boraca, među kojima i mladog Ma Tanga (Chen Kuan Tai), da pomoću nje vrše atentante na pobunjenike. 

Run Run Shaw nije previše vjerovao u projekat, pa ga je pustio u svega par odabranih bioskopa u isto vrijeme sa Chang Chehovim All Man are Brothers. Međutim, u samo par nedelja film je zaradio više od mnogo skuplje Chehove produkcije, postao hit, i fascinacija giljotinama je počela. 

 Chen Kuan Tai

Mada je pokušana da se pronađe istorijska veza sa “tajnim oružjem” Dinastije Qing, i da se giljotina proglasi autentičnom, istorijski izvori za tako nešto ne postoje. Ko je dizajnirao giljotinu, (na kantonskom naziv za giljotinu je huet dik ji, što bi u engleskom prevodu bilo blood dripper) ostalo je nepoznato. Vjerovatno se radilo o reditelju Ho Meng Huu ili akcionom koreografu Simon Chui Yee Angu, koji su radili na originalnom filmu. Bez obzira na sve, njen izgled je bio zaista zastrašujući. Sa metalnim pokrovom (najčešće crvene boje, mada je bilo i crnih varijanti), pokretnim noževima koji su rotirali oko cilindra i lancem koji je povlačio mehanizam kada cilindar padne na glavu nesrećnika, giljotina je izgledala kao savršeno oružje. 

Nakon uspjeha The Flying Guillotine, vrlo brzo su se pojavile kopije. Jedna od prvih je bio film Dynasty, koji je ostao poznat i kao prvi pokušaj da se napravi 3D kung fu film. U njemu Delon Tan baca nešto što podsjeća na giljotinu, iako je sprava mnogo više ličila na džinovski krst. Dynasty je bio daleko od kvaliteta Shaw Brothers produkcija, doduše, oružje je izgledalo sasvim pristojno, a 3D je samo pojačavao utisak.  

Iste godine je izašao Master of the Flying Guillotine (1975), u režiji i glavnoj ulozi Jimmy Wang Yua. Naslov filma za zapadno tržište je bio The One Armed Boxer vs. the Flying Guillotine, dakle sudar jednorukog boksera, jednog od najpoznatijih kung fu heroja sedamdesetih, protiv vrućeg oružja. Shaw Brothersi nisu sjedili skrštenih ruku, pa su brže bolje izbacili The Dragon Missile (1976), opet u režiji Ho Meng Hua. Film je bio u sličnom stilu kao i prethodni, u ovom slučaju Lo Lieh (u jednoj od rijethih uloga pozitivca) letećom giljotinom se bori protiv loših momaka. Očigledan je bio napredak u dizajnu giljotine, koju je ovaj put kreirao stručnjak za oružje iz Shaw Brothers studija Tong Gai.

U Shaolin Kung Fu Mystagogue (1976), pojavljuje se varijanta giljotina koju junaci filma zovu Krvave Ptice. One nisu centar priče, pa je moguće da ih je reditelj ubacio samo zbog popularnosti oružja u tom trenutku. Jedan od najpoznatijih filmova sa giljotinama u tom periodu je bio The Fatal Flying Gillotines (1977), tajvanska produkcija u režiji  Raymond Liua, u kojoj negativac (Chan Sing) koristi dvije giljotine u isto vrijeme. Giljotine su izgledale prilično nerealno, veće bar za duplo od originalnih i daleko od kreativnog dizajna Shaw Brothersa. Film je bio zamišljen kao prikvl Master of the Flying Guillotine; priča prati majstora giljotine Fung Sheng Wu Chia kao mladog monaha koji izdaje svoje prijatelja i krade giljotinu, koja zatim pada u ruke Chan Shinga. U filmu se još pojavljuju Carter Wong i Stephen Tung Wai.

U jeku popularnosti giljotina, sljedeći u nizu pojavljuje se Zatoichi vs Flying Guillotine, film koji je zapravo bio prepakovani The Blind Swordman's Revenge iz 1972. godine, sa očiglednim ciljem da zaradi na trendu giljotina. Ideja je vjerovatno bila da, ako postoji One-Armed Boxer protiv giljotina, zašto ne bi postojao film sa još jednim kultnim likom-Zatoichijem. U ovoj siromašnoj tajvanskoj produkciji Zatoichija je igrao Shinataro Katsu, dok se u ostalim ulogama između ostalih pojavljuje Cheng Tao. Giljotina u filmu je izgledala kao loša imitacija iste iz The Flying Guillotine, uvijena u crvenu krpu za zubčanicima na ivicama.

Sljedeći film u kojem je giljotine nosilac radnje je bio Flying Guillotine 2 (1977), nastavak The Flying Guillotine u Shaw Brothers produkciji. Planiran kao potpuno nov film, u originalu se zvao Palace Carnage, o grupi pobunjenika koji pokušavaju da zbace Dinastiju Qhing. Međutim, iako sa mnogo većim budžetom od prethodnog, film je prošao kroz niz problema u produkciji. Iskusni reditelj Cheng Kang (otac Ching Siu Tunga) je vrlo brzo zamijenjen, a na njegovo mjesto doveden je Hua Shan u namjeri da se film obogati sa što više akcije. Chen Kuan Tai, koji je trebao da reprizira ulogu Ma Tenga, usred snimanja je iznenada napustio Shaw Brothers. Kao zamjena je uskočio Ti Lung, a Shih Szu je postala prva žena koja je na velikom platnu bacala giljotine. Iako na kraju film nije ispao najkoherentniji, isporučio je sasvim dovoljno akcije za ljubitelje giljotina. Očigledni su bili pokušaji da se popravi izgled oružja, kako na vizuelnom planu tako i kad je u pitanju njegova efikasnost.

U isto vrijeme, doduše sa skromnijim budžetom, Shaw Brothers je producirao The Vengeful Beauty (1977) u režiji veterana filmova sa giljotinama Ho Meng Hua, a po scenariju Sze To Ona. Sze To On je bio jedan od najkreativnijih scenarsta ne samo posljednjeg perioda SB studija već uopšte borilačkog filma, odgovoran za naslove kao što su bili Warriors Two, Killer Constable, Clan Feuds…The Vengeful Beauty je po svemu mogao biti bolji od oficijelnog nastavka The Flying Guillotine 2. Naslovnu ulogu, trudnu udovicu Ming pobunjenika u potrazi za osvetom, igrala je Chan Ping (po ugledu na Shih Szu iz Flying Guillotine 2). Iako je postojala koherentna priča i nekoliko zanimljivih plot tvistova, ne može se sakriti činjenica da je film sklepan na brzinu. Navodno je snimljen za svega dvije nedelje, a efekti sa giljotinama su uglavnom reciklirani iz originala. The Vengeful Beauty je bio i posljednji Ho Meng Huov film sa giljotinama.

Ho Meng Hua se tokom karijere oprobao u mnogim žanrovima, od kung fua i wuxia filmova do horora i eksploatacija, te je uz Sun Chunga i Huei Cheh Hunga vjerovatno bio jedna od najzanimljivijih rediteljskih pojava u Shaw Brothersu. Teško je reći koji je period njegove karijere najuspješniji; da li rani kada obrađuje klasične novele poput Journey to the West, Princess Iron Fan, The Cave of Silken Web, ili uslovno rečeno srednji dio karijere, kad snima wuxia filmove sa tada najvećom zvijezdom studija Chen Pei Pei (The Jade Raksha, Lady Of Steele), ili posljedni i svakako najkomercijalniji, kada se okreće hororu i eksploataciji u filmovima Black Magic, Oily Maniac i The Mighty Peking Man. Tokom duge karijere u kojoj je do kraja ostao vjeran Shaw Brothersu, snimio je nekoliko vrlo zapaženih kung fu filmova među kojima se izdvajao The Flying Guillotine (1975).

Jedan od posljednjih filmova zlatnog doba sa giljotinama bio je The Deadly Silver Spear, još jedna nezavisna produkcija iz 1977. godine. Ovo je bio posljednji film sa giljotinama iza kojeg je stajao kreativni tim Jimmy Wang Yu i Lau Kar Wing (Wang Yu kao glavni glumac,Wing zadužen za koreografiju), vjerovatno i najlošiji. Minimalni budžet se odrazio na izgled giljotina, tako da sprava koju koristi slijepi Chang Yi  liči na loše napravljen metalni šešir.

Leteću giljotinu je preuzeo i Barry Prima u indonežanskoj produkciji The Devil's Sword (1984), a u Hong Kong se ponovo vraća tek 1993. za potrebe filma Heroic Trio Johnnie Toa, u kojem Anthony Wong koristi giljotinu kao svoj izbor oružja.

Ipak, najpopularniji među svim ovim filmovima je bio i ostao Master of the Flying Guillotine iz 1975. godine, iza kojeg je stajao Jimmy Wang Yu u trostrukoj ulozi reditelja, scenariste i glavnog glumca.

Zanimljivo je da Master of the Flying Guillotine nastavlja priču prethodno započetu u The Flying Guillotine, iako se formalno radilo o nastavku Wang Yuovog filma One-Armed Boxer (1974). Imperator Qinga, Yong Zheng, uspostavlja specijalnu jedinicu koja savladava tehnike giljotine kako bi pomoću nje vršila atentate na Ming pobunjenike. Mnogo godina kasnije, slijepi Fung Sheng Wu Chi (Kam Kong), kao posljednji majstor leteće giljotine, živi izolovano u planinama i još uvijek vješto barata giljotinom. Kada dobije vijest da je Yu Tieh Lun (Jimmy Wang Yu) ubio njegove učenike Chow Lunga i Chow Fua (njihovo ubistvo je prikazano kroz flešbek sekvence iz One-Armed Boxera), spali kuću u kojoj je živio, maskira se u monaha i kreće u osvetu. 

Sve što zna o Yu Tieh Lunu je da je majstor borilačkih vještina i da ima jednu ruku, tako da kreće sa namjerom da likvidira sve borce koji imaju jednu ruku, a takvih je mnogo. Dolazi u grad i već u gostionici nailazi na jednog jednorukog borca kojem giljotinom odrubljuje glavu. Fung Shengova giljotina izgleda kao unaprijeđena verzija iz filma Zatoichi vs Flying Guillotine – sa crvenim pokrovom i rotirajućim noževima oko cilindra ne izgleda praktično, ali je više nego efikasna i mnogo brža od prethodnih. 

                                                      Pokisla mi glooova!

Za to vrijeme Yu Tieh Lun živi povučeno i vodi svoju kung fu školu, gdje studentima demonstrira razne tehnike, između ostalog i hodanje po zidu. Vođa Eagle Claw škole borilačkih vještina (Lung Kun Yee) organizuje turnir na koji poziva i Yu Tieh Luna. On prvo odbija poziv, ali na insistiranje svojih studenata pristaje da se pojavi samo kao posmatrač. Na turnir se prijavljuju svi najbolji borci Azije, što je prilika da vidimo potpuno različite stilove i oružja u direktnim duelima.

U prvoj borbi Lau Kar Wing (jedan od koreografa u filmu) sa three section staffom prilično lako izlazi na kraj sa borcem koji ima običnu motku. Majstor mača Wang Jiang (Jack Lung Sai Ga) se bori protiv japanskog borca predstavljenog kao ‘Wins Without A Knife’ Yakuma (Lung Fei). Japanac svoj nadimak ne opravdava jer dobija meč koristeći upravo sakriveni mač. Kung fu borac (Hau Pak Wai) dobija duel sa malim mongolskim rvačem (Ho Wai Hung). Još jedan predstavnik kineskih borilačkih vještina ‘Daredevil’ Lee San (Sun Jung Chi) se bori sa ‘Iron Coat’ Niu Szeom (Chai Hau Keung). Daredevil, iako ozbiljno provrijeđen, dobija duel tako što protivniku vadi oči. 

Kćerka organizatora turnira Shao Tieh (Doris Lung) sa svojim stilom Orlova Pesnica ima duel sa borcem koji praktikuje majmunski stil (Wang Tai Lang). Shao Tieh pobjeđuje na komičan način tako što majmunčetu skida gaće. Javanski stručnjak za noževe (Ma Chin Ku) se bori  protiv majstora konopca (Chin Lunga) na čunjevima ispod kojih su noževi. Iako je insistirao na borbi u ovim uslovima, Javanac gubi meč. Još jedan stručnjak za noževe (Wong Lik), je dobio protivnika u liku joga majstora iz Indije Tro La Senga (Wang Wing Sheng). Indijski jogi ima ruke koje može da ispruži u nedogled (nevjerovatno podsjeća na Dhalsima iz igre Street Fighter), a i solidno vlada borilačkim vještinama. Sposobnost Indijca da razvlači ekstremitete će mu donijeti pobjedu. Majstor stila Tigra i Čaplje se nameračio na borca iz Tajlanda Nai Menua (Sham Tsin Po), koji sve borbe započinje ceremonijalnim plesom. Iako se na početku muči, Tai borac na kraju pobjeđuje. 

 Yeeah!

Jednoruki majstor (Hsieh Hsing), dobija duel sa majstorom bogomoljke (Sham Chin Bo), ali njegova proslava će biti kratkog daha. Na turnir odjednom upada Fung Sheng, baca giljotinu i siječe glavu pobjednika. Kada se umiješa Wu Chang Sang,  i on ostaje bez glave, a njegova kćerka biva kidnapovana od strane Fungovih pomagača. Fung Sheng, osim što ima sjajan sluh pomoću kojeg se orjentiše i baca giljotinu, u stanju je da okrene vrat za 360 stepeni, što nema neku posebnu funkciju, ali izgleda ubjedljivo. Yu Tien Lun na vrijeme napušta turnir, pa Fung kreće potragu za njim uz pomoć tri saučesnika: tajlandskog borca, japanskog majstora noževa i jogija. Njihova povezanost sa Fung Shengom nije objašnjena, ali tražiti logiku u zapletu ili motivaciju u likovima kung fu filmova je pretjerano. Yu Tien Lun shvata da bi ih pobjedio mora da ih savlada po svojim pravilima, na svom terenu, i jednog po jednog navlači u zamku.

Pošto je radnja većine filmova o giljotinama povezana, slobodno možemo govoriti o Flying Guillotines univerzumu, u kojem bi The Flying Guillotine bio početak serijala, a Master of the Flying Guillotine kraj. Ove godine bi se trebao pojaviti rimejk The Flying Guillotine u režiji Andrew Laua, koji je već najavio da će se djelimično držati originalne priče i biće jako zanimljivo vidjeti na koju stranu će otići sa zapletom.

Wang Yu je samo u period od 1970. do 1976. režirao devet filmova, od kojih je većina imala veze sa jednorukim borcima. Nakon trenutne slave sa The One-Armed Swordsman, okušao se prvi put kao reditelj filmom The Chinese Boxer (1970), jednim od prvih filmova u Shaw Brothers produkciji koji je umjesto mačevanja ponudio realni kung fu. Wang Yu je, izgleda, pred samu pojavu Bruce Leeja anticipirao trend i bio željan da sam režira ozbiljne borilačke filmove. Prije debitanske režije u Shaw Brothersu, radio je uglavnom wuxia naslove pod rediteljskom palicom Chang Cheha. Tada nastaje i nastavak njegovog najuspješnijeg filma Return of the One-Armed Swordsman. Sljedeće godine, vraća se starim temema u Zatoichi Meets the One-Armed Swordsman, 22. dijelu priče o slijepom samuraju, a iste godine je sa Pan Leiem ko-režirao (Wang je bio zadužen za akcione sekvence) The Sword (1972), koji je bio njegova prva produkcija izvan Shaw Brothersa. 

Ohrabren komercijalnim uspjehom The Chinese Boxera i nakon što je shvatio da može sam da režira, zakačio se sa Shaw Brothersima (konkretno Run Run Shawom), izašao iz ugovora i preselio na Tajvan, gdje je 1972. za rivalsku kuću Golden Harvest snimio film The One-Armed Boxer. Kuću uslovno, jer je Golden Harvest u svojim prvim godinama više ličio na garažu u odnosu na uslove koji su tada postojali u Shaw Brothersu. U The One-Armed Boxer Wang Yu je preuzeo motive svoja dva najuspješnija filma, The Chinese Boxera i jednorukog mačevaoca iz Chehovih filmova. Sljedeće godine snima Dragon Squad, na čijem setu upoznaje Kam Konga, sa kojim će sarađivati u Master of the Flying Guillotine. Kong je iza sebe imao niz uloga negativaca, a svojim izgledom i konstitucijom, bio je idealan za ulogu majstora giljotine. To je period ogromne popularnosti Bruce Leeja, dok u isto vrijeme Shaw Brothers kao zamjenu za Yua promovišu nove zvijezde u liku Ti Lunga i David Chianga, pa Wang Yu polako izlazi iz fokusa. 

 

U međuvremenu pokušava da oživi lik jednorukog mačevaoca u New One-Armed Swordsmanu (1976), gdje mu je partner njegov nasljednik u SB David Chiang. Film je sniman sedam godina nakon originala, pa Jimmy je imao dovoljno vremena da se uklopi u nove trendove te dobro sagleda sve najbolje i najgore od tajvanske produkcije tog vremena, ali ipak nije odustajao od eksploatacije jednorukih boraca. Iste godine snima film One-Armed Swordsman Against Nine Killers, a sljedeće je opet hendikepiran u filmu One-Arm Chivalry Against One-Arm Chivalry. Svi ovi filmovi su imali mlak prijem kod publike, a Wang Yu je sebe uporno typecastovao kao jednorukog junaka, što mu nije previše pomoglo na blagajnama. Zapravo, jedini komercijalno uspješan film iz tog perioda je bio upravo Master Of The Flying Guillotine.

Bez obzira na sve, Wang Yu se pokazao kao mnogo bolji reditelj nego što je bio glumac. Dobro je iskoristio limitirani budžet koji je imao (kao i svoje limitirane sposobnostiu u borilačkim vještinama) s obzirom na dosta siromašnu tajvansku produkciju. U visoko stilizovanim Chang Chehovim filmovima nedostatak atletskih sposobnosti su kompenzovale trapoline i žice, međutim, srećna okolnost je što je glavni koreograf u Master of the Flying Guillotine bio Lau Kar Leung, koji je uspio koliko-toliko da prikrije Jimmyeve nedostatke. Ipak, koliko god se Leung trudio oko njega, očigledno da Wang Yu nije bio u stanju da se bori. Njegovi pokreti su jako spori i nekordinisani, i iako je gimmick sa jednom rukom jedno vrijeme izgledao simpatično, vremenom je postajao repetitivan i dosadan. Razlog Leungovog ubacivanja jednog cijelog borilačkog turnira u film je, vjerovatno, da bi nas poštedio Jimmyevih borbi.

Lau Kar Leung je uspio da niz fantastičnih elemenata i bućkuriš različitih tehnika, uravnoteži u pristojnu akciju, i da joj svoj prepoznatljiv potpis. Ovdje nemamo vrhunski orkestriranu akciju kao u njegovim najboljim danima iz Shaw Brothersa, ali kada počne turnir, očigledno je da iza borbi stoji ozbiljan koreograf. Razlike u tehnikama su vidljive i za one koji o njima ne znaju ništa, a borbe su vrlo krvave i brutalne, po čemu liče na Chang Chehovu Heroic Bloodshed fazu, izuzev drečave krvi koje ovdje, srećom, nema. U završnoj borbi, trampoline i žice su korišćene minimalno, i to samo onda kada je trebalo naglasiti razliku u stilovima Yu Tieh Luna i Fung Shenga.

Zanimljivo je da su verzije i “verzije” Master of the Flying Guillotine prikazivane na američkoj televiziji od čuvenog Kung Fu Teatra pa do jutarnjih termina nedeljom nemilosrdno cenzurisane, tako da neke od verzija traju svega 60 minuta. Film svakako jeste krvav, dekapitacije propraćene loptanjem krvi kao takve moraju biti, ali za današnje standarde ništa posebno ili previše šokantno.

Od svih oružja koja su se koristila u zlatnom dobu kung fu filma, giljotina je po čuvenju ali i po efikasnosti, svakako bila najpoznatija i najatraktivnija. Privlačnost giljotine je bila i u činjenici što je u pravim rukama postajala najsavršenije oružje za ubijanje, dok u pogrešnim potpuno neupotrebljiva, ili vrlo opasna za njenog vlasnika. Nažalost, većina  filmova koji su tretirali ovu temu su uglavnom bili ispod nivoa oružja kojim su se bavili. Činjenicu da su mnogi od njih postali kult i van okvira žanra, mogu zahvaliti isključivo maloj smrtonosnoj spravici iza koje su ostajale odrubljenje glave i hektolitri krvi.