7 Grandmasters (1978)

 
Hu Bao Lonng she ying
Režija: Joseph Kuo

Koreografija: Corey Yuen

Uloge: Jack Long, Lee Yi Min, Mark Long

Za nezavisne kung fu filmove, 1978. bila je jedna od najplodnijih godina. Te godine su se pojavili Snake in the Eagle's Shadow i Drunken Master koji su pokrenuli novi trend kung fu komedija, dok je, u isto vrijeme u Shaw Brothersu, Chang Cheh započeo novu fazu sa Venoms filmovima u kojima je kung fu akrobacije začinio slapstickom. Kung fu komedije su bile ono što se traži, a nezavisni producenti su vrlo brzo reagovali štancajući na desetine filmova koji su kombinovali red slapticka, red akcije sa likovima i motivima prepisanim iz Pingovih i Chehovih filmova. S obzirom da je komedije bilo mnogo lakše praviti od wuxia filmova, koji su zahtijevali pristojnu scenografiju i kostimografiju te dosta komplikovanije koreografije, nije neobično što su tržište preko noći preplavili filmovi sa pijanim učiteljima, ludim taoističkim sveštenicima i učenicima koji su svi redom skidali Jackie Chanove poteze. 7 Grandmasters u režiji Jospha Kuoa, pratio je tu formulu i, sa skoro savršanim odnosom akcije i humora, sjajno se uklapao u trend.
  

 

San Kwan Chun (Jack Long) putuje sa ćerkom (Nancy Yen) i tri učenika po kineskim provincijama na zakazane duele sa majstorima borilačkih vještina kako bi dokazao da je još uvijek najbolji borac u zemlji. Veliki majstori su lokalni šampioni i svi redom eksperti pojedinih kung fu stilova. Na putu mu se pridružuje i mladi Hsia Hsiao Ying (Li Yi Min), koji očajnički želi da nauči kung fu kako bi osvetio oca koji je nastradao u duelu. Chun nije previše zainteresovan za njegova moljakanja i Hsiao je tokom puta uglavnom predmet sprdnje i maltretiranja ostalih učenika. Dok San Kwan Chun prolazi kroz seriju duela sa majstorima različitih stilova, mladi Hsiao pažljvio posmatra i upija svaki njegov potez. Nakon što Hsiao riskira svoj život kako bi spasao Chuna, majstor se smiluje i počinje polako da ga podučava stilu poznatom kao Pei Meievih 9 tehnika. Pai Meiev stil se sastoji od dvanaest udaraca, međutim, dio manusktipta sa tri ključne tehnike je ukraden. Pošto je jako tvrdoglav i uporan, Hsiao vremenom nadmašuje jednog po jednog Chunovog učenika i izrasta u ozbiljnog borca.

U međuvremenu se pojavljuje misteriozni Ku Yi Fung (Alan Hsui) koji manipuliše sa Hsiaom i obavještava ga da je za smrt njegovog oca odgovoran lično učitelj Chun. Fung u svom posjedu ima papire sa posebnim udarcima iz originalnog priručnika koje prenosi na Hsiaa. Nakon što iskoristi tri završna udarca Pak Mei stila koje je naučio od Funga, Hsia u duelu teško povrijedi učitelja. Misteriozni stranac tek tada otkriva svoje pravo lice i Hsiao saznaje njegove namjere te punu istinu o ubici svoga oca.

Priča je djelimično zasnovana na životu majstora Cheung Lai Chuna, kao i borilačkim tehnikama legendarnog Pei Meia. Pei Mei je bio jedan od pet monaha iz Šaolina (čuvenih Pet Predaka Šaolina) koji je, prema legendi, u vrijeme invazije Mančurijanaca izdao Šaolin, što je dovelo do paljenje manastira. Njegovo ime je postalo simbol izdaje, a duga kosa i bijele obrve zaštitni znak za negativce u novelama i kung fu filmovima. Kasnije je, navodno, usavršio svoj stil Pei Mei, kombinaciju šaolinskih i taoističkih tehnika, stil koji je koristio Cheung Lai Chun kao prvi ne-taoistički sveštenik koji je praktikovao tu tehniku početkom 20. vijeka. On je zaista izazivao najčuvenije borce svog vremena na duele i ostao je poznat po nadimkom The Grandmaster, jer ni u jednom od njih nije poražen. Početkom 1946. godine, pozvan je na tradicionalni turnir Sedam južnih pokrajina. Pošto su pravila predviđala da se borbe vode na neutralnom terenu, Cheung Lai Chun je putovao od pokrajine do pokrajine i, kao na filmu, pobjeđivao izazivače. Njegovi protivnici su očekivali da će umor od iscrpljujućih putovanja i godine učiniti svoje, ali do kraja turnira Cheung Lai Chun je porazio sve izazivače te se sa 66 godina povukao kao neporažen. 

7 Grandmasters koristi klasični kung fu zaplet napredovanja mladog borca od početnika do majstora borilačkih vještina uz pomoć mentora (učitelja), sa kojim uspostavlja poseban odnos. Koliko je meni poznato, Chang Chehov Shaolin Martial Arts (1974) je prvi film koji je eksploatisao odnos učitelj-učenik na takav način, što će kasnije biti korišćeno u velikom broju filmova i postati jedan od najčešćih motiva borilačkog filma. Godinu dana nakon Chehovog filma Lau Kar Leung snimio je Challenge of the Masters, u kojem Lu Acai trenira mladog Wong Fei Hunga, koji je još više uticao na popularizaciju ove teme. Vjerovatno najpoznatiji odnos učitelj-učenik je onaj između Jackie Chana i Simona Yuena u, već pominjanim, filmovima Snake in the Eagle's Shadow i Drunken Masteru.

Govori tiho i nosi motku sa sobom (Jack Long)

U filmu je balans između priče, akcije i slapsticka postignut na najbolji mogući način. Slapstick momenti često znaju da se produže u nedogled, međutim u ovom slučaju je mnogo manje praznog hoda nego u sličnim produkcijama. Pauze između borbi koje ekipa provodi u putovanju i treningu su dobrodošle da bi se malo odmorili od akcije, ali i kako bi se što bolje upoznali sa likovima. Naravno, daleko je ovo od ambicioznih SB zapleta, ali priča kod Kuoa ne služi samo da bi povezala akcione scene.

Joseph Kuo je karijeru započeo na Tajvanu gdje je prošao sve poslove u lokalnim filmskim studijima, od raznosača kafa do scenariste. Nakon početnog kaljenja u manjim produkcijama, pridružuio se Li Han Hsiangovoj kompaniji Grand Motion Picture Company 1966. gdje je snimio jako uspješni The Swordsman Of All Swordsmen (1968). To je privuklo paznju Shaw Brothersa, koji ga potpisuju 1970. godine, ali ljubav je kratko trajala i nakon samo dva snimljena filma (The Mighty One, Mission Impossible), napušta Hong Kong te osniva svoju nezavisnu producentsku kuću Hong Hwa Motion Picture Co. U periodu od 1972. do 1980. godine hiperaktivni Kuo snimio je čak 30 filmova, među kojima i kultni serijal 18 Bronzeman. Lutao je od klasičnih punch and block kung fu filmova u post Brucevoj eri (Triangular Duel, Iron Man), slaptick komedija koje su po svemu ličile na ono što je dolazilo iz Golden Harvesta (Dragon Claws, Mistery of Chess Boxing), do pokušaja ozbiljnijih produkcija u stilu Shaw Brothersa (Blazing Temple). Jedan od filmova iz tog perioda je bio i prosječni Old Master, koji je ostao upamćen po tome što se u njemu prvi i posljednji put na filmu pojavio Jackie Chanov učitelj iz operskih dana Yu Jim Yuen. 

Kuo je imao običaj da snima dva filma u isto vrijeme kao neku vrstu osiguranja u slučaju da onaj sa većim budžetom ne prođe dobro u bioskopima. Sve što nije mogao da ubaci u prvi, strpao bi u drugi film. Zapravo, snimao je serije akcionih scena sa svojim stalnim saradnicima Jackom i Markom Longom (nisu bili ni u kakvom srodstvu) kao koreografima, kasnije i Corey Yuenom i Yuen Cheung Yanom, a zatim bi ih povezivao u priču, dok ono što bi ostalo, montirao bi u drugi film. Ovo je podsjećalo na Godfrey Hoov stil, mada je Kuo bio mnogo talentovaniji u onome što je radio, a ovaj "postupak" je primjenjivao samo u jednom periodu svoje karijere. Konkretno, na vrhuncu hiperprodukcije krajem sedamdesetih, kada izbacuje 18 Bronzeman i Return of 18 Bronzeman (1976), zatim The Shaolin Brothers i kao osiguranje The Shaolin Kids (1977), te godinu dana kasnije kada mu izlaze dva najpoznatija filma: Born Invincible sa Carter Wongom i 7 Grandmasters. U ovom slučaju, 7 Grandmasters je bio jeftiniji i napravljen "za svaki slucaj". Film je sniman praktičnio bez budžeta na setovima i scenografiji Born Invinciblesa.

Uz Kuovu režiju, koja je bila za klasu bolja u odnosu na ostale tajvanske produkcije, ključni element 7 Grandmastersa je naravno koreografija Corey Yuena. Trebalo je Kuou dugo da shvati, a u poslu je bio od šezdesetih, da je za komercijalni uspjeh uz sebe morao imati kvalitetnog koreografa, jer je publika kung fu filmova (pubertetlije, adolescenti, zaljubljenici u akciju) tražila, prije svega, dobru tabačinu na velikom ekranu. Imao je sreću da naleti na Yuena, tada anonimnog produkta Kineske opere u generaciji Sammo Hunga i Jackie Chana, a danas jednog od najvećih akcionih reditelja (Transporter, DOA), sa kojim je vrlo brzo otpočeo saradnju. Corey Yuen je bio jedan od najtalentovanijih akcionih koreografa zlatnog doba kung fu filma, iako je njegovo poznavanje borilačkih vještina po sopstvenom priznanju bilo vrlo ograničeno. Yuen je prošao obuku u Pekinškoj operi što je uticalo na njegov stil orkestriranja akcije koji je bio klasično operetski sa dosta akrobatike i slapsticka. Kombinovao je znanje iz opere sa iskustvom koje je stekao radom na mnogim kung fu produkcijama na kojima je počeo kao statista, zatim pomoćnik glavnih koreografa, da bi vremenom napredovao do pozicije reditelja. Baš kao i Sammo Hung, rano je ušao u filmsku industriju kao statista, a prvu akcionu koreografiju radio je na filmu The Cub Tiger from Kwangtung (1973), skromnoj produkciji danas poznatoj samo zbog činjenice što se u njoj pojavio mladi Jackie Chan u jednoj od glavnih uloga. Film je dobio novi život nakon što se Jackie proslavio krajem sedamdesetih, ponovo je montiran i izbačen kao Master with Crack Fingers (1979). Corey Yuen je, za razliku od svojih kolega sa klase, karijeru koreografa gradio izvan velikih studija Shaw Brothersa i Golden Harvesta u nezavisnim produkcijama snimanim na Tajvanu. Na jednoj takvoj produkciji (Hero of the Wild), primijetio ga je sveprisutni Ng See Yuen te mu pružio priliku da snimi svoje debitantsko ostvarenje, Ninja in the Dragon's Den (1982). Film je bio jedna od najuspješnijih nezavisnih produkcija te godine u Hong Kongu, što je Yuenu pomoglo da ode preko bare i režira na našim prostorima popularni No Retreat, No Surrender, sa tada malo poznatim Jean-Claude Van Dammeom u kultnoj ulozi Ivana the Russiana. Zanimljivo je da su preko Van Dammea na američko tržište ušla i druga velika imena hongkonškog akcionog filma poput John Wooa (Hard Target), Tsui Harka (Double Team) i Ringo Lama (Maximum Risk).

Ludi šeširdžija (Alan Tsui)

U koreografiji za 7 Grandmasters Corey Yuen se uglavnom držao na zemlji, iako mu je glavni asistent bio Yuen Cheng Yan (čuvena baka iz Drunkard serijala), mlađi brat Yuen Woo Pinga, koji je kroz karijeru bio nebeski raspoložen i volio da eksperimentiše sa trampolinama i žicama. Ovdje je različit pristup akciji dva koreografa bio neophodan kako bi se naglasila razlika u tehnikama majstora borilačkih vještina. Uz neosporan talenat za orkestriranje akcije, ono što je Yuena izdvajalo od ostalih koreografa je što je bio u stanju da održi jednak intenzitet borbi koje su nekada trajale i po desetak minuta. Kasnije, u saradnji sa Jackie Chanom koji je uvijek bio prepun ideja i sa dovoljno novca da uradi sve što mu padne na pamet, to je vjerovatno bilo mnogo lakše izvesti, ali u slučaju gdje su akcione scene 2/3 filma i snimate praktično bez budžeta, morali ste biti jako kreativni. Corey Yuen je očigledno pokušao da u film ubaci što je više moguće različitih stilova (Zmija, Tigar, Bogomoljka, Majmun itd). Stilovi tu nisu samo kao gimmick da bi svaka borba izgledala drugačije, već su odabrani vrlo pažljivo kako bi naglasili područja iz kojih majstori dolaze. U jednoj sceni Corey Yuen se pojavljuje kao borac, i to kao stručnjak za šest različitih vrsta oružja. Teško je naći, čak i u njegovom bogatom opusu, da je u jednom filmu koristio više stilova u koreografisanju akcije a opet da sve to izgleda prilično uravnoteženo.

Svega ovoga ne bi bilo da nije glumačko - borilačke ekipe koja je sjajno iznijela akciju. Prije svega Jack Long u glavnoj ulozi San Kwan Chuna. Prvi izazivač Longa je Lung Fei, kojeg publika poznaje kao Beti iz parodije Kung Pow. Drugi je bio Mao Ching Suen, zatim se pojavljuju Chien Yuen Shag, Le Hang, te Corey Yuen sa svojim oružjem, i na kraju Li Hsing Hua. Jack Long je mogao do kraja da se iskaže jer je imao sjajne rivale koji su ga u borbama činili još boljim, a tu je bio i standardno dobri Mark Long, uz Jacka omiljeni glumac Josepha Kuoa. Jack Long je tokom karijere, uglavnom, igrao negativce pod rediteljskom palicom Josepaha Kua, kasnije Lee Tso Nama, i prava je šteta što ga nikada nismo vidjeli u nekim malo bogatijim produkcijama.

Vrhunac filma je obračun izmedju Lee Yi Mina i Alana Tsuia kao misterioznog šeširdžije, mada, kompletan film je zapravo jedna velika scena borbe. Ovdje do izražaja dolazi koreografija Yuen Cheng Yana u kojoj je mnogo više upotrebe trampolina nego na početku filma. 

Lee Yi Min

Lee Yi Min je redovno dobijao uloge u nezavisnim produkcijama, posebno u kung fu komedijama Josepha Kuoa. Njegova prednost bila je karakteristični baby face, koji je savršeno odgovarao trendu chopsocky komedija, kao i to što je bio prilično atletski nadaren pa mu nije bio problem da se prilagodi zahtijevnim koreografijama. Ipak, nikada nije postao zvijezda, čak ni u okviru nezavisnih produkcija, jer je u to vrijeme bilo i previše glumaca (Billy Chong, Shun Yi Yuen, Johnny Chan) koji su mnogo bolje skidali Jackieve poteze od njega.

Min je prošao obuku u Fu Sheng operi, nakon koje je dobio šansu kod Chang Cheha (Minov otac Li Tung Chun je bio dobar Chehov prijatelj)  dok je ovaj na Tajvanu radio filmove za svoju produkcijsku kuću Chang's Company. Glumio je u Shaolin Temple i Seven Man Army (1976), zatim u The Brave Archeru (1977) i Life Gamble (1979). Pošto je kod Cheha, uglavnom, igrao epizodiste, odlučio je da okuša sreću u tajvanskim nezavisnim produkcijama. Njegov najpoznatiji film iz tog perioda je upravo 7 Grandmasters, u kojem je mogao da se do kraja iskaže sa svojim atletskim sposobnostima. Nakon uspjeha 7 Grandmastersa, tumačio je glavne uloge u The Seven Commandments of Kung Fu i Mission Kiss and Kill (1979), gdje mu je partner bio poznati kaskader Blacky Ko, kao i u Secrets of Shaolin Kung Fu, te u Crazy Guy with Super Kung Fu (1979).
Blacky Ko je godinama važio za najboljeg statistu u industriji. Bio je, otprilike, kao Jackie Chan u mlađim danima – za sve najluđe vratolomije koje je trebalo izvesti reditelji su znali koga da zovu. To ga je na kraju došlo glave, jer je izgubio život u nekontrolisanoj vožnji automobila. Iza njega je ostalo preko 150 filmova u kojima je radio, prije svega, kao kaskader, pomoćnik koreografa i glumac.

Kao i većina privatnih filmskih kompanija, u konkurenciji SB i Golden Harvesta, Hong Hwa Motion Picture Co. Josepha Kuoa nije bio dugog vijeka. Međutim, većina njegovih produkcija koje su slijedile: Mystery of Chess Boxing, Dragon Claws, pa i World of Drunken Master (još jedna od eksploatacija Drunken Mastera sa Simon Yuenom), zaslužile su da steknu makar približan status 7 Grandmastersa.

Od svih filmova Josepha Kuoa, 7 Grandmasters je postigao najveći komercijalni uspjeh i do danas ubjedljivo najveću fanovsku bazu među nezavisnim kung fu filmovima sa kraja sedamdesetih. Corey Yuenove kreacije na planu akcije, kao i kvalitetna Kuova režija, učinile su da 7 Grandmasters ne ostane samo još jedan u nizu chopsockya svog vremena već postane standard za mnoge buduće nazavisne produkcije.